Początki wsi: Dąbrowa jest jedną z najstarszych osad w regionie. Powstała ona na przełomie XIII i XIV wieku. W 1326 roku była już siedzibą parafii, którą przeniesiono w roku 1417 do sąsiedniej Trzciany.
Właściciele: W XV i 1. poł. XVI wieku Dąbrowa należała do rodziny Sopichowskich h. Półkozic, których siedziba znajdowała się w Będziemyślu. W pocz. XVII wieku wieś obciążoną długami przejął Marcin Łyczko z Rychlic. Kolejnymi posesorami Dąbrowy w XVII stuleciu byli: Mieleccy, Mikołaj Mrowiński, Jakub Żeleński oraz Zygmunt Hynek. W wieku XVIII wieś należała do rodziny Potockich, panów na Sędziszowie. Na przełomie XVIII/XIX wieku właścicielami Dąbrowy byli Sikorscy. Od 1. poł. XIX wieku, aż do 1943 roku dąbrowskim dworem władała rodzina Wojciechowskich: Błażej (1. poł. XIX w.), Wiktor (ok. 1855 r.), Romuald (ok. 1890 r.), Augusta (do 1943 r.). Przed przejęciem dworu na rzecz Skarbu Państwa (lata 1944 - 1945) i rozparcelowaniem, właścicielem majątku był Jan Jędrzejowicz ze Staromieścia – powinowaty Augusty.
Parafia: Parafia (obecna) erygowana była w 1987 r., po wydzieleniu z parafii Trzciany. Posiada kościół murowany, pw. Matki Bożej Królowej Polski, wzniesiony w latach 1987 – 1989.